موسیقی پاپ یا مردم پسند به هر سبکی از موسیقی گفته می‌شود که در دسترس توده‌‌ی مردم است و در چهارچوب تجاری عرضه و ارائه می‌شود. این سبک موسیقی، نقطه‌ی روبه روی موسیقی کلاسیک و همچنین موسیقی محلی است. موسیقی پاپ کاملا از موسیقی کلاسیک و محلی جدا است. از آن جایی که واژه پاپ در بردارنده‌ی بسیاری از قطعات موسیقی راک، هیپ پا و راک اپرا است؛ شاید نتوان مرزها و چهارچوب‌های این سبک را به گونه‌ای دقیق توصیف کرد. درواقع به این سبک بیشتر به عنوان یک صنعت باید نگریست.
این سبک موسیقی به گونه‌ای طراحی شده است که برای همه جذاب و گیرا باشد. در این بخش از ملوبوک قصد داریم نگاهی به تاریخچه این سبک موسیقی داشته باشیم.
موسیقی پاپ در ایران
این سبک موسیقی در سده نوزدهم میلادی و در دوره قاجاریه زاده شد و پس از پیدایش رادیو طرفداران و دوستداران زیادی پیدا کرد.
در ایران پیش از درخشش ویگن در سال‌های آغازین دهه 50 میلادی، بازار موسیقی ایران در یکه تازی خوانندگان سنتی و نیمه سنتی بود. ویگن با ارائه آثاری خلاقانه دگرگونی در پهنه موسیقی ایران به وجود آورد. توسعه این سبک در ایران به دهه 70 میلادی نیز برمی‌گردد. در این مقطع استفاده از سازها به همراه گیتار برقی، درامز و دیگر مشخصه‌های موسیقی پاپ، سبک نوینی را در ایران رقم زد.
بعد از انقلاب
موسیقی پاپ ایران پس از انقلاب دستخوش تغییراتی شد. در سیاست‌های فرهنگی و هنری گشایش‌هایی در زمینه این سبک موسیقی به وجود آمد. در این راستا صدا و سیما جمهوری اسلامی ایران اقداماتی انجام شد؛ برای بازگشت و پیشرفت این سبک موسیقی ایران ارائه شد و همسو با موازین قانونی منجر به پیشرفت موسیقی درون مرزی شد.
از جمله خوانندگان مطرح بعد از انقلاب می‌توان به شادمهر عقیلی، ناصر عبداللهی، محسن یگانه و احسان خواجه امیری اشاره کرد.
خواجه امیری و یگانه درست نیستن، علیرضا عصار، خشایار اعتمادی، محمد اصفهانی اینا بودن که پاپ جدید آوردن